“Amai, mag ik u misschien wat vragen.” Ik kijk op van m’n bord met kaiserschmarrn. Een lange slanke man, met krullend haar en een oversized bril staat aan de rand van de tafel. Ietwat verrast reageer ik op zijn vraag “Natuurlijk. Wat is uw vraag?”
“Ik heb vernomen dat u berggids bent. Kunt u mij misschien vertellen wat voor weer wij morgen kunnen verwachten?” Er schieten meerdere gedachten door mijn hoofd – ik ben toch zeker geen weerman? En hoezo weet deze meneer dat ik bergwandelgids ben? Wie loopt dat hier door de hut te roeptoeteren? Ik wil graag genieten van m’n kaiserschmarrn in plaats van allerlei vragen te beantwoorden. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel wint het van mijn eerste gedachte. “Er wordt veel regen voorspeld”, zeg ik. “En onweer. Wij nemen daarom morgen de kortste route terug naar het dal, want het ziet er niet goed uit. En veiligheid gaat boven alles”.
Even zie ik de Belg twijfelen. Zijn ietwat slungelige postuur werkt ook niet in zijn voordeel. “Allee, goed. Wij wilden morgen met onze kids naar de hoogste berg. De Schesaplana. Kent u die?”
De Kaiserschmarrn zijn heerlijk, maar ik stik bijna in een stukje als ik hoor wat deze Belg van plan is. “Heel eerlijk, ik vind dat erg onverstandig. Die berg is bijna 3000 meter hoog. Weet u wel dat er op die hoogte sneeuw valt? En dat er wordt gewaarschuwd voor onweer?” De Belg fronst achter zijn grote bril de wenkbrauwen. Hij lijkt verrast door dit antwoord – deze man heeft zijn zaakjes niet goed voorbereid.
“Oeh, daar heeft u wel een punt. Dan zullen wij morgen toch ook de kortste route nemen, denk ik.” Ik zeg hem dat dat een heel verstandige keuze is. Samen met mijn gasten, met wie ik aan tafel zit, bespreek ik dit bijzondere tafereeltje na.
Alles valt of staat met een goede voorbereiding. En dan gaat het niet alleen om je kledingkeuze en routevoorbereiding – op de hoogte zijn van de weersomstandigheden is nog veel belangrijker. Durf daarbij keuzes te maken, zoals het inkorten of aanpassen van een etappe. Voor jouw veiligheid en die van je gezin, vrienden of gasten.
Deze Belg durfde dat. En dat is knap. De volgende ochtend treffen we elkaar weer, onderweg naar het dal. Het regent flink en we kijken nog één keer achterom, naar de Schesaplana. De berg die door de regen niet meer zichtbaar is. De Belg roept mij nog iets na “dank voor uw informatie, we zijn blij dat we niet naar boven zijn gegaan.”
En ik ben ook blij. Ik besef dat de bergredding hiermee mogelijk weer een uitstapje is bespaard, maar blijf me ook verbazen over de onwetendheid en onkunde van veel wandelaars. “Zien jullie de hut daar beneden? Je kunt de koffie bijna ruiken”, roep ik naar mijn gasten. Nog vijf minuten.
0 reacties