Het is donderdag 24 augustus, tien uur ’s ochtends. Een prachtige ochtend in Gosau. De zon schijnt uitbundig, de hemel is strakblauw en de bergtoppen steken scherp af tegen de achtergrond. Ik wacht op zes wandelaars die meegaan op een driedaagse huttentocht rondom de Gosaukamm. Vier Duitsers en twee Nederlanders. Ik heb vooraf een lijstje ontvangen met namen en leeftijden, maar het is toch spannend om te zien wie er straks daadwerkelijk voor me staan. En nog belangrijker: dragen ze allemaal de juiste wandelkleding?
Twee dames komen aanlopen, ietwat gehaast. “Hallo, wir sind Sophie und Janna.” Ha, fijn. De eerste Duitse deelneemsters. Ik stel mij voor en zie in mijn ooghoek hippe, witte wandelschoenen. Er rinkelt een kleine alarmbel. Zijn dit wel echte wandelschoenen? Tijdens mijn opleiding tot bergwandelgids is er stevig op gehamerd dat je deelnemers die niet goed zijn uitgerust, mag weigeren op je tocht. Of sterker nog, moet weigeren. Beschik je niet over de verplichte uitrusting, zoals regenkleding, of draag je slechte schoenen, zoals hardloopschoenen of All-stars, dan mag je niet mee.
Aan enthousiasme geen gebrek bij de Duitse dames. Ze hebben er zin in. En heel eerlijk? Hun rugzakken en wandelkleding zijn dik in orde. Maar die schoenen… Het zal toch niet gebeuren dat ik de dames moet laten staan? Ik wacht nog even tot ik begin met de materiaalcheck, de andere deelnemers druppelen binnen. En daar voel ik geen twijfel. Ik zie stevige rugzakken, wandelkleding van goede kwaliteit en robuuste bergwandelschoenen.
Als de groep compleet is stel ik me voor en begin ik met het controleren van de uitrusting. De eerste deelnemer slaagt met vlag en wimpel, zo ook de tweede. En dan sta ik oog in oog met Janna. “Mooie schoenen,” zeg ik, “maar mag ik de zolen ook even zien?” Een goede schoenzool herken je gelijk. De zool heeft voldoende profiel en is voorzien van het label van een gerenommeerd zolenmerk. Warempel, deze zool is van ‘Vibram’. Een vooraanstaand merk in de bergsportwereld. Ik ben verbaasd. Haar vriendin Sophie draagt een identiek paar. Ik vraag waar ze deze fraaie bergschoenen hebben gekocht. Ze reageren enthousiast en vertellen trots dat deze schoenen van ‘The North Face’ zijn. Een limited edition.
Met een gerust hart controleer ik het materiaal van de laatste twee deelnemers. Ook zij hebben de zaakjes goed voor elkaar. Zo wandel ik met zes goed uitgeruste deelnemers de bergen in. Na nog geen honderd meter staan we in de eerste grote waterplas. Het heeft de voorgaande dagen flink geregend. Ik kijk achterom en zie hoe Sophie en Janna met gecontroleerd geweld proberen de waterplas te ontwijken. Het lijkt te lukken, de schoenen zijn nog wit.
Nog geen honderd meter verder ligt er alweer een plas. “Schwarze schuhe sind auch schön”, roep ik over m’n schouder. De dames krijgen mijn boodschap mee en lijken hun verlies te aanvaarden. Het zijn tenslotte bergschoenen.
0 reacties